Jaką macie formę zatrudnienia? Opcje

[athabus]

Witam,

od jakiegoś czasu na "piątkowych" wyjściach obserwuję, że wśród moich znajomych rośnie udział ludzi pracujących na etatach, ale bez etatu... Czyli pracuje się dla firmy X jak na zwykłym etacie, ale zamiast umowy o pracę jest wymóg założenia własnej działalności albo jakaś umowa czasowa - zazwyczaj jednak jest to działalność.

Trochę dziwi mnie ta tendencja, zwłaszcza, że są to osoby w okolicach 30, gdzie zaczyna liczyć się stabilizacja (wiadomo, chce się założyć rodzinę, kupić mieszkanie etc).
Druga sprawa to kwestia, że często dotyczy to dość poważnych stanowisk (w sensie nie jest to pierwsza praca) w dość dużych firmach czy nawet korporacjach - czyli wydawałoby się, że jednak etat byłby tu bardziej na miejscu.

Czy u was wygląda to podobnie? Wg moich szacunków około 30% moich znajomych pracuje w ten sposób. Czy to rzeczywiście jest tak masowe zjawisko?

[athabus]

@Peter13135 - cieszę się, że w tych kilku kwestiach Cię przekonałem. Jestem ekonomistą z wykształcenia, więc staram się jak mogę "nawracać" ludzi. Wiem, że wielu osobom brakuje innego punktu widzenia bo przedmioty ekonomiczne nawet jeśli są w szkole to zazwyczaj są prowadzone na niskim poziomie, a politycy swoim populizmem też nie pomagają.

Jeśli chodzi o umowy o pracę to wiem, że akurat do końca Cię nie przekonam, bo wiele z rzeczy, które napiszę poniżej zrozumiesz jak przeżyjesz na własnej skórze. Ja obecnie prowadzę małą firmę i powiem Ci szczerze, że jakkolwiek mechanizmy znałem, to dopiero w praktyce wyszło jakie to wszystko jest upierdliwe. Powiem tylko tyle, że na początku zatrudniałem osoby na umowę o pracę, a teraz już tego nie robię. No ale do rzeczy:
a) Kodeks pracy nie wprowadza praktycznie rozróżnienia na małe i duże firmy (duże firmy mają pewne dodatkowe obowiązki, typu przy 10 pracownicach w zakładzie pracy musi być bidet (to nie żart - taki jest zapis) ;-) ale to głównie kosmetyka). Skutek jest tego taki, że mała firma nie jest w stanie spełnić wymagań. A kodeks pracy jest bardzo dokładny - reguluje takie rzeczy jak temperatura otoczenia, czas pracy przy komputerach, umeblowanie biura, przestrzeń, oświetlenie a nawet takie kwestia jak przepływ powietrza w toalecie (to też nie żart). Jest mnóstwo "dziwnych" zapisów, których nieprzestrzeganie skutkuje karami. Ogólnie więc 95% małych firm nie spełnia tych wymagań - ALE kodeks pracy dotyczy tylko pracowników zatrudnionych na etat. Wielu pracodawców nawet nie jest w stanie spełnić tych norm bo ich nie zna. Tak wiem - chcesz prowadzić działalność musisz znać prawo - ale tych przepisów są na prawdę duże ilości i najzwyczajniej w świecie nie ma na to czasu. W dużych firmach są specjalnie zatrudniane osoby, które nad tym czuwają. Rozwiązanie jest proste - wystarczy wprowadzić uproszczone przepisy dla małych i mikro przedsiębiorstw tak jak jest to robione na całym świecie.

(IMG:style_emoticons/default/cool.gif) Pracownicy etatowi mają duże prawa. Same w sobie nie jest to złe, ale miałem pracownika, który przy pierwszym kichnięciu lądował na l4 wypisywanym przez znajomego lekarza. Dla małej firmy są dwa problemy - nie ma takiej osoby kto zastąpić, bo z reguły na danym stanowisku pracuje jedna osoby. Drugi problem, to to, że mimo iż opłacasz składki to przez pierwsze ~30 dni choroby pracownikowi wypłacasz świadczenia ty a nie ZUS. Czyli nie dość, że nie masz pracownika to musisz mu opłacać wynagrodzenie. W przypadku samozatrudnienia ZUS wypłaca osobie zwolnienie od pierwszego dnia choroby.

c) W przypadku choroby mały przedsiębiorca nie ma prawa skontrolować pracownika (takie uprawnienia zdaje się mają zakłady zatrudniające powyżej 20 osó(IMG:style_emoticons/default/cool.gif) . Rezultat jest tego taki, że ZUS zwolnienia nie sprawdza (bo on nie płaci za zwolnienie), a Tobie nie wolno = plaga lewych zwolnień l4 jako urlop alternatywny.

d) Pracownik ma prawo do urlopu (to jest ok), ale dodatkowo ma kupę innych praw - np. dodatkowe dni wolne na dziecko, urlopy na żądanie, urlopy na opiekę nad chorym dzieckiem etc. Bardzo łatwo dochodzi do sytuacji, że jak ktoś jest "obrotny" to może w świetle prawa i za wynagrodzeniem wypłacanym przez pracodawcę spędzić na urlopie ponad 2 miesiące, a ty nawet nie masz prawa skontrolować czy ten urlop mu przysługuje.

e) Zwolnienie pracownika na umowę o pracę to jest ból i musisz mieć na prawdę dobry powód - w innym przypadku w sądzie pracy pracownik jest faworyzowany (bo w teorii jest słabszą stroną)

f) Rozliczenia pracownika to jest na prawdę trudna sprawa. Jeśli któryś pracownik weźmie np. l4 to w grę wchodzą na prawdę skomplikowane wyliczenia podstawy do wymiaru składki, które zajmują dużo czasu. Możesz oczywiście to zlecić na zewnątrz i zapłacić, ale w małej firmie liczy się każdy grosz i lepiej te 500zł co miesiąc wydać na coś innego.

g) Za wszelkie błędy w rozliczeniach odpowiada pracodawca. Za wszelkie wypadki w miejscu pracy odpowiada pracodawca. Sytuacja wygląda na prawdę tak jakbyś prowadził przedszkole a nie zakład pracy. Jeśli np. pracownika nie poinformujesz, że nie wolno wchodzić na regały, a on wejdzie i z niego spadnie to zgadnij kto za to odpowiada... Pracownik w kodeksie prace jest traktowany jak dziecko.

h) O takich rzeczach jak koszty pracy nawet nie będę pisał bo to już wszyscy wiedzą - w skrócie aby pracownik do ręki dostał 1000zł prawie drugie tyle trzeba odprowadzić w składkach i podatkach.

Ja w swojej firmie mam teraz wszystkie osoby zatrudnione na "umowy śmieciowe". Umówiłem się z nimi na płatny urlop (bo uważam, że każdy ma prawo do urlopu), na rękę dostają powiedzmy konkurencyjne stawki (na ostatnich dwóch rekrutacjach zaoferowałem pensje wyższe od tego co osoby chciały zarabiać). Ogólnie jestem bardzo zadowolony z tego układu - nie mam już tylu problemów, płacę mniejsze podatki i przede wszystkim zatrudniam osoby, które wiem, że chcą pracować. Z pracownikami żyje na przyjacielskiej stopie i nie wykorzystuję swojej uprzywilejowanej sytuacji - mimo wszystko wierzę, że o pracowników trzeba dbać.

Ale każdy medal ma dwie strony - wiem, że jest wielu szefów, którzy umowy śmieciowe wykorzystują w innym celu - np. na umowę zlecenia można wypłacić stawkę poniżej minimalnego wynagrodzenia etc. To jest właśnie cała patologia tego systemu - nie daje się instrumentów małym przedsiębiorcom do legalnego i zgodnego z prawem zatrudniania, a stosowane obejścia prawa są często wykorzystywane przeciw pracownikom. Obecnie sytuacja jest taka, że można mieć uprzywilejowanego pracownika albo niewolnika (mimo dobrego traktowania to dalej niewolnik) - nie ma możliwości zatrudnienia kogoś na zasadach partnerskich.


-------------------------------------
Odnośnie przyrostu naturalnego to jest to bardzo proste do wyjaśnienia. Biedni ludzie będą się zawsze rozmnażać bo się nie zabezpieczają, nie planują i ogólnie "żyją chwilą". Tak jest wszędzie, że największy przyrost naturalny jest wśród najbiedniejszych. Mieszkałem na wsi post PGR-owskiej - większość dzieci to właśnie wpadki albo biedne rodziny wielodzietne w których nikt się nie zabezpiecza.

Klasa średnia (taka prawdziwa) to też dobry materiał do rozmnażania. Stać ich na dzieci. Nie rozmnażają się na potęgę, ale model 2+2 lub 2+3 to standard. Klasy średniej w Polsce praktycznie nie ma, bo mało kto zarabia w gospodarstwie domowym ~10.000zł. We Francji np. klasa średnia ma bardzo wysoki przyrost naturalny.

Problem stanowi niższa klasa średnia z aspiracjami, do której (zapewne) zalicza się większość z nas. Ja jestem właśnie na takim etapie życia. Tj. nie mam bogatych rodziców więc do wszystkiego musiałem dochodzić sam (rodzice dali mi możliwość odebrania wykształcenia i nigdy mi niczego nie brakowało, ale nie mieli takich pieniędzy aby np. umożliwić mi otwarcie firmy). Studia skończyłem w wieku 25 lat (na zachodzie kończy się je zazwyczaj w wieku 22-23lata). Po studiach nie miałem nic własnego oprócz starego samochodu (w połowie sfinansowanego przez rodziców). Musiałem zacząć zarabiać i inne takie bzdury. Pech chciał, że nie dostałem w spadku po jakiejś babci ani mieszkania ani pieniędzy. W wieku kiedy powinienem się rozmnażać nie miałem ku temu możliwości. Przecież nie będę mieszkał z rodzicami, żoną i dziećmi - bo mam te aspiracje do klasy średniej. Obecnie mam 31 lat - jestem tym zajebi... szczęściarzem, który dostał kredyt (bo wcale nie jest tak łatwo dostać kredyt) i kupił sobie mieszkanie. Teraz mam dziecko w drodze - jak będę miał szczęście to może uda mi się mieć dwójkę. Większość moich znajomych ze studiów nawet nie jest po ślubie.

Także z moich obserwacji wynika, że cały problem jest w tych aspiracjach. Nikt z nas nie chce klepać biedy w 40m2 z dwójką dzieci na utrzymaniu, ale z drugiej strony mało kogo jest stać na spełnienie swoich aspiracji i pogodzenie tego z dziećmi - przynajmniej nie zaraz po studiach. A matematyka jest nieubłagana - aby mieć 2 dzieci i spłacać kredyt mieszkaniowy trzeba zarabiać minimum 5.000zł aby żyć na jakimkolwiek poziomie (musi to zarabiać 1 osoba, bo druga jest na jakiś czas wykluczona z rynku pracy). Do tego trzeba być trochę ryzykantem - w końcu to, że dzisiaj zarabiasz te 5.000zł nie oznacza, że jutro też tak będzie, a rodzinę trzeba utrzymać.

Do tego wszystkiego dochodzi Państwo. Kiedyś słuchałem wywiadu w radiu z Poncyliujszem z PJN - nie lubię tej partii, ale powiedział coś mądrego. Że w Polsce nie będzie nigdy przyrostu naturalnego jeśli Państwo będzie myliło politykę socjalną (czyli wspieranie najbiedniejszych) z polityką prorodzinną. Dla osób takich jak ja ważne jest abym miał darmowe przedszkole czy żłobek, aby Państwo poniosło część kosztów wychowania dziecka. W Polsce natomiast polityka prorodzinna ukierunkowana jest na grupę najbiedniejszych, którym wypłacane są zasiłki na dziecko. Zapomina się o ludziach takich jak my czyli ludziach na dorobku, których nie stać na dziecko.
--------------------

Dobra Thek byłby ze mnie dumny ;-) Fajnie się tak wygadać ;-)