Włączanie plików + autoloader, chętnie bym posłuchał ciekawych pomysłów Opcje

[hawk]

Problem stary jak świat: system wymaga włączenia sporej liczby plików i zarządzanie tym jest upierdliwe. Do tego nie należy włączać więcej kodu niż potrzeba, a najlepiej zrobić jakieś lazy load.

Oczywiście, technik jest wiele:

1) require_once rozsiane po plikach, najlepiej poprzedzone jakąś stałą, np. require_once ROOT_DIR . '/foo/Foo.class.php';

2) Prado: deklarujemy namespacy - np. za pomocą funkcji using(), co dodaje nam ścieżki do include_path, a potem niech php znajdzie klasę.

3) Autoloader + mapa (nazwa klasy => ścieżka do pliku); autoloader wczytuje mapę i na jej podstawie jest w stanie znaleźć każdą klasę

Są jeszcze jakieś inteligentne sposoby? Dobry mechanizm powinien być odporny na "przemeblowanie" struktury plików (np. chcemy połączyć kilka klas w jeden plik).

BTW, włączanie plików bez klas (tylko funkcje i kod) jest gorsze, bo nie ma tego czegoś, czego można szukać po plikach... kolejna zaleta OOP?

[Sagnitor]

Być może uznacie mnie za archeologa, ale temat był wg. mnie bardzo ciekawy, a przez 4 lata od ostatniego postu mogło się wiele rzeczy zmienić.
Czytając tą dyskusję doszedłem do dwóch wniosków.

Są dwie najbardziej 'wydajne' metody autoloadu plików w projekcie:
- mapper generujący tablicę ze skojarzonymi nazwami klas wraz z ich ścieżkami + autoloader bazujący na tych mapach,
- konwencja nazewnictwa PSR-0, polegająca na używaniu przestrzeni nazw w taki sposób, aby wskazywały na plik klasy.

Oba sposoby posiadają zalety i wady. Pierwszy wykorzystujący mapy jest bardziej elastyczny w stosunku do drugiego. Właściwie niezależnie jaką strukturę katalogów przyjmiemy, mapper przeskanuje nam ją i zwróci odpowiedni plik. Głównym problemem jest wielkość wczytywanej mapy, która niekoniecznie musi być wykorzystana w całości (jednak z każdym żądaniem musi być wczytana do zmiennej klasy). Sugestiami co do tego problemu jest rozbicie mapy na mniejsze 'podkategorie'.

Drugi sposób wydaje się bardziej wydajny w większy aplikacjach, gdzie ilość plików przekracza kilka setek. W tym przypadku, aby załadować klasę nie musimy wczytywać nic z zewnątrz co mogło by obciążyć aplikację. Posługujemy się tutaj przestrzenią nazw. Obiekt w swojej nazwie zawiera ściężke do pliku, w którym znajduje się klasa. Wymogiem jest tutaj odpowiednie nazewnictwo oraz zorganizowana struktura katalogów.

Od tamtej pory wiele rzeczy mogło się zmienić, dlatego zachęcam do dalszej dyskusji. Mnie głównie nurtuje rozwiązanie sposobu pierwszego, aby był on wydajny nawet przy większych systemach.

Pozdrawiam